Είναι στιγμές που είμαι εγώ και μόνο εγώ΄,
δίπλα μου απέραντη ομίχλη,σκοτάδι, συννεφιά,
τα φωτα ανοιχτά, αλλά το φώς τους είναι μόνο
για να επισημαίνουν την ύπαρξη τους χωρίς να
έχουν ουσιαστική σημασία.
Διπλα μου ανοικτό χάος, ζητώ μάταια την μορφή
σου, σε ξεθάβω από το παρελθό σαν εικόνα για
να ακουμπίσω , για να σου μιλήσω,για να πάρω
την ενέργεια που ηθελημένα άλλοι προσπάθησαν
να μου αφαιρέσουν.
Γιατί όταν νοιώθω πάνω μου το μίσος των άλλων
σαν σπαθί με λάμα κοφτερή να πέφτει πάνω μου,
προσπαθώντας να βρούν την ψυχή μου και να την
κόψουν κομματάκια σε ζητώ;
΄
Μου λείπεις και το ξέρεις.Ξέρω ότι εκεί που είσαι
με νοιάζεσαι και ακόμα ξέρω ότι αν ήξερες τι
μαρτύριο τραβώ θα με φρόντιζες.
Αυτά τα γράφω σε σένα που ξέρω ότι δεν θα τα
διαβάσεις, αλλά ξέρω ότι την στεναχώρια μου σαν
μούδιασμα στα σπλάχνα σου θα νοιώσεις, θα σκεφτείς
να με πάρεις τηλέφωνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου