Σε 22 γραφεία για μια υπογραφή

Πληρώνεις, παίρνεις τα χαρτιά, πας στην αποθήκη και παίρνεις το δέμα, που από 155 ευρώ έχει φθάσει τα 282 και βάλε, κάπου τρεισήμισι ώρες μετά
Σε 22 γραφεία για μια υπογραφή
Η περιπέτεια για να εκτελωνίσω ένα... μπλουζάκι!
Του ΠΑΥΛΟΥ ΗΛ. ΑΓΙΑΝΝΙΔΗ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Η αρχή έγινε στα γραφεία αμερικανικής μεταφορικής εταιρείας η οποία είχε αναλάβει να μου στείλει ρούχα που αγόρασα μέσω Ίντερνετ έναντι 194,6 δολαρίων ή 155,29 ευρώ στην εξωτική Ελλάδα. Τόσες φορές την είχα δει σε ταινίες, επιτέλους θα ζούσα την εμπειρία της γνωριμίας μας!

Το γκισέ του τελωνείου στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» με παρέπεμψε στο γκισέ άλλης μεταφορικής, κι εκείνο στο μίζερο γραφείο της FedΕx στον πρώτο όροφο. Σημειώσατε για αρχή: υπάλληλοι (και γκισέ) δύο.

Η υπάλληλος ζητά την ταυτότητά μου «για να βγουν τα χαρτιά σας που πήραμε από το τελωνείο». Ρωτώ για ποιο λόγο πρέπει να πληρώσω για «πρακτορειακά δικαιώματα» 25 ευρώ και συν ΦΠΑ 29,75, όταν έχω πληρώσει σχεδόν 50 στην εταιρεία για τα μεταφορικά και άλλα έξοδα στο Διαδίκτυο.

Βέβαια, πήγα υποψιασμένος, γιατί ψάχνοντας στο Ίντερνετ για να δω πώς λειτουργεί η συγκεκριμένη εταιρεία σε περίπτωση εκτελωνισμού είχα διαβάσει τα μύρια όσα έσερναν Έλληνες χρήστες στην εν λόγω εταιρεία (κάποιοι μάλιστα δήλωναν έξαλλοι «ποτέ ξανά μ΄ αυτές τις εταιρείες!»).

Είχε προηγηθεί και τηλεφωνική επικοινωνία κατά την οποία με είχαν ρωτήσει αν θέλω να μου εκτελωνίσει η εταιρεία τις ιντερνετικές αγορές έναντι επιπλέον αμοιβής- πέραν των εξόδων πρακτόρευσης, αποθήκευσης και εκτελωνισμού- 80 ευρώ!

Υ-πο-χρε-ω-τι-κά; Στο όχι, μου ήρθε η ατάκα: «Τότε πρέπει να βάλετε εκτελωνιστή». Κάθε εκτελωνιστής που σέβεται τον εαυτό του, έμαθα, παίρνει αντίστοιχη επιπλέον αμοιβή- άντε να είναι 40 ευρώ (κι εδώ τσουχτερότερη η εταιρεία!). «Δεν έχω άλλη λύση;». «Θα το εκτελωνίσετε, μόνος σας. Όμως πρώτα ελάτε να πάρετε τα χαρτιά του εκτελωνισμού από εμάς». «Μα γιατί τα πήρατε από το τελωνείο;». «Έτσι γίνεται». «Και γι΄ αυτό πρέπει να σας πληρώσω εγώ πρακτόρευση; Υ-πο-χρε-ω-τι-κά; Υπάρχει κάποιος νόμος που λέει πως δικαιούστε να πάρετε τα χαρτιά που αφορούν εμένα και το Ελληνικό Δημόσιο και να μου τα πουλήσετε;». «Όχι. Έτσι γίνεται!».

Στην Ελλάδα ζεις, τι να κάνεις, βρίσκεσαι στο γκισέ να πληρώνεις. «Έχετε κάποιο επίσημο έγγραφο που να λέει πως έχετε το δικαίωμα να πάρετε τα χαρτιά του εκτελωνισμού μου;». «Όχι. Ρωτήστε την προϊσταμένη». Κυρία, σαν αυστηρή δασκάλα δημοτικού, με βλέπει με μισό μάτι πάνω από τα γυαλιά της: «Όχι, δεν έχουμε κανένα χαρτί».

Με τα χαρτιά της «πρακτόρευσης» ανά χείρας κι αφού άκρη δεν βρίσκει κανείς, περνάω και πάλι από το γκισέ της δεύτερης μεταφορικής Swissport, γιατί χρειάζεται, λέει, μια υπογραφή. Και γραμμή για το τελωνείο.

«Να πάρετε υπογραφή». «Α, πρέπει να πάρετε υπογραφή από την προϊσταμένη». Να πάρω και την υπογραφή. Πίσω στην κυρία του τελωνείου. «Μην περιμένετε εδώ. Στην αποθήκη ζητήστε να σας βρουν το δέμα, να έρθω να το ανοίξουμε». Να το βρούμε. Και να περιμένουμε την κυρία του τελωνείου. Αφού πρώτα περάσω από υπάλληλο της αποθήκης που κοιτάει τα χαρτιά, στον δεύτερο υπάλληλο, τον βοηθό που φέρνει το δέμα. Είμαστε ήδη στον ένατο υπάλληλο...

Καλώ την κυρία μόλις φτάνει το δέμα. Το ανοίγουμε. «Τι έχετε; Ρούχα; Είναι βαμβακερά; Μήπως είναι από την Κίνα;». «Όχι αμερικάνικα είναι. Αν είναι κινέζικα δηλαδή, είναι πιο ακριβά;». «Αν έχουν περάσει από την Αμερική, ναι»! Πίσω στο γραφείο για να παραδώσει μια σειρά από χαρτιά σε άλλη κυρία- την ενδέκατη κατά σειρά- να τα συμπληρώσει. Και από την οποία μαθαίνω ότι όλους αυτούς τους υπολογισμούς με κλίμακες, ποσοστά και κόντρα ποσοστά που βγάζουν τους δασμούς επί των 194,6 δολαρίων ή 155,29 ευρώ στα 57,02 ευρώ, μαζί με εισφορά τραπέζης, φόρο ΑΕΙ και ΦΠΑ τρίτων χωρών, έπρεπε να τους κάνω μόνος!

«Μα, πού θα έβρισκα τις κλίμακες ή οδηγίες; Εδώ δεν υπάρχει τίποτα». «Θα πηγαίνατε στη γραμματεία και μετά εδώ» (ουφ, γλίτωσα τη βόλτα ώς τη γραμματεία σε άλλο κτίριο, σκέφτομαι). Την ευχαριστώ γι΄ αυτή της τη θυσία. «Τώρα θα πάτε στο κεντρικό τελωνείο. Δεν χρειάζεται να πάρετε αμάξι. Υπάρχει λεωφορείο. Απ΄ έξω περνάει». Κοίτα εξέλιξη το τελωνείο!

Δέκα λεπτά αργότερα ανοίγω την πόρτα στον θαυμαστό κόσμο του «κεντρικού», με τις στήλες με τους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους στον χώρο εξυπηρέτησης πολιτών! Περιμένω στο ταμείο. Φτάνει η σειρά μου: «Α, λάθος περιμένατε. Θα πάτε στον προϊστάμενο». Δέκατος τρίτος και τυχερός. «Θα πάτε στο γραφείο 8» με ενημερώνει. «Στην καταχώρηση». Μια τζίφρα κι από εκεί «στο γραφείο 11 - εξαγωγή» κι από κει στο γραφείο 14 (για ΑΠΤΕ - τι είναι αυτό, θα σας γελάσω). «Σε κανένα δεκάλεπτο θα σας καλέσουν εκεί», λέει ο υπάλληλος, δείχνοντας το γραφείο 16 ή «ΔΕΤΕ».

14 λεπτά για 2 μέτρα. Για να διανύσουν τα χαρτιά απόσταση δύο μέτρων χρειάστηκαν 14 λεπτά! Χαλάλι, αφού φτάνω στο ταμείο. Αμ δε. Περάστε στο γκισέ «Τράπεζα Ελλάδος». «Θα μου δώσετε 59,02 ευρώ». «Όχι 57,02;» «Έχετε και 2 ευρώ ΔΕΤΕ. Δώστε μετά τα χαρτιά στον διπλανό υπάλληλο» (σε απόσταση 20 εκατοστών!), που τα τζιφράρει, μου τα σφραγίζει και τα δίνει πίσω. Πίσω στο λεωφορειάκι. Επιτέλους, ανάσα ύστερα από 19 υπαλλήλους. Αμ δε. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα θα ανακαλύψω πως δεν τελειώσαμε... Δείχνω τα χαρτιά στο τελωνείο και με στέλνει πίσω στην αποθήκη. Ουφ, θα παραλάβω! «Πηγαίνετε στο γκισέ απέναντι», με ενημερώνει ο υπάλληλος.

Στο γκισέ της Swissport σε υπάλληλο που καθυστερεί εντυπωσιακά τα χαρτιά- τόσο που υποψιάζομαι πως είναι ειδοποιημένη από τη συνάδελφό της έναν όροφο πάνω στην αμερικανική εταιρεία. «Υπάρχει λόγος που καθυστερούμε;» ρωτάω ύστερα από δέκα λεπτά. «Δεν βρίσκω τα στοιχεία σας. Κάτι έχουν γράψει λάθος και δεν φαίνεται να έχετε πληρώσει στην FedΕx». Της δίνω την απόδειξη.

«Το βρήκατε;»- ύστερα από άλλα δέκα λεπτά ολιγωρίας. «Ναι. Θα πληρώσετε». «Πάλι;» «Για την αποθήκη». «Ζήτησα εγώ να αποθηκεύσετε κάτι;». «Έτσι γίνεται». «Έχετε να μου δείξετε κάποιο χαρτί που λέει πως πρέπει να εισπράξετε αποθήκευτρα 29,76 ευρώ;» (7,5 ευρώ για «έξοδα εναπόθεσης», 6 για «έξοδα τελωνειακής εισόδου», 7,5 για «εργατικά», 1 για «ασφάλεια» και 3 για «διάφορα έξοδα»-όπως;- συν τον ΦΠΑ). «Τον τιμοκατάλογο». «Ο τιμοκατάλογος είναι επίσημη εγκύκλιος;» ρωτάω τον προϊστάμενο που έρχεται λάβρος, γιατί κάποιος του χάλασε την ουράνια γαλήνη. «Έχετε έναν νόμο, έναν κανονισμό, κάτι;» «Όχι, έτσι γίνεται!».

Μπροστά στο καταλυτικό επιχείρημα «έτσι γίνεται!» πληρώνεις, παίρνεις τα χαρτιά, πας στην αποθήκη και παίρνεις το δέμα που από 155 ευρώ έχει φτάσει τα 282 και βάλε, κάπου τρεισήμισι ώρες μετά...

Το θαυμαστό σύστημα. Έχεις μάθει όμως τόσα σημαντικά για το θαυμαστό σύστημα. Πρώτον, κατανοείς γιατί μιλούσε για «νταβατζήδες» πάνω από τα σουβλάκια ο Πρωθυπουργός. Δεύτερον, συνειδητοποιείς πως το «έτσι γίνεται» είναι πιο δυνατό από κάθε νόμο, ευρωπαϊκή κοινοτική οδηγία, λογική. Τρίτον, έχεις δει ότι στις ιδιωτικές γενναίες «μπουκιές» δεν υπάρχει κανένας κρατικός ή κοινοτικός έλεγχος. Και έτσι όταν το κράτος εισπράττει για δασμούς 57 ευρώ, οι ιδιώτες εισπράττουν άνετα άλλα τόσα και περισσότερα.

Άσε που συνειδητοποιείς ότι μια κυρία στην τηλεοπτική «Πρωινή γραμμή» που με στόμφο περισσό έλεγε «Ααααα, όλα κι όλα, εγώ όλα μου τα ρούχα τα αγοράζω από την Αμερική μέσω Ίντερνετ» δεν θα έχει έρθει ποτέ αντιμέτωπη με το ζοφερό φάσμα του εκτελωνισμού...