Η ανησυχία του μεγάλου Ιεράρχη, γέροντα Ειρηναίου Γαλανάκη, που προέβλεψε την σημερινή πολιτική κρίση από το 1985

Από την πρόσφατη εκδήλωση στα ονομαστήρια του γέροντα Ειρηναίου, στο χωριό του το Νεροχώρι, πληροφορήθηκαν πολλοί παρευρισκόμενοι για πρώτη φορά την «προφητεία» του σοφού παππούλη, ακούγοντας, έναν εκ των δύο ομιλητών, τον Θεολόγο κ. Παντελή Μαριακάκη να διαβάζει το κείμενο διαμαρτυρίας του τότε μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου, για τη λαθεμένη πορεία της Ελληνικής Βουλής. Το ρεπορτάζ με τον Εσπερινό του Αγίου Ειρηναίου και τα ονομαστήρια του πολυσέβαστου γέροντα στα Χανιώτικα νέα και η ανάρτησή του στο Επαρχιακό φως, χωρίς την συγκεκριμένη πολιτική πρόβλεψη, επειδή δεν μείναμε μέχρι το τέλος της εκδήλωσης, μας κάνει να επανέλθουμε κατόπιν επιθυμίας ευσεβών χριστιανών  αναρτώντας ολόκληρο το κείμενο προτροπής του γέροντα για τη λαθεμένη πορεία της Ελληνικής Βουλής ως συνέχεια της ομιλίας του Θεολόγου κ. Παναγιώτη Μαριακάκη. 

 “ Διηγείται το βιβλικό κείμενο πως ανάμεσα στις γυναίκες της Γαλιλαίας, που παρασταθήκανε στον ενταφιασμό του Χριστού, ήταν και δύο σημαντικές ανδρικές προσωπικότητες:  Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος βουλευτές, μέλη δηλαδή του μεγάλου Εβραϊκού Συνεδρίου (Σαχεδρίν) που απαρτιζόταν από 72 πρόσωπα, από όλα τα στρώματα του Εβραϊκού Λαού, και ασκούσε την Ανώτατη Διοικητική και Δικαστική Εξουσία στην εποχή των Ρωμαίων. Και οι δύο ήταν σημαντικά και υψηλά πρόσωπα που συμπαθούσαν, όπως φαίνεται από πολλά περιστατικά, το κήρυγμα του Χριστού. Γι’ αυτό, αν και δεν μπόρεσαν, με όλο ποτ το επιχείρησαν να ματαιώσουν την καταδίκη του, αργά το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, μέσα σε μια ατμόσφαιρα μεγάλης τρομοκρατίας, βρήκαν το θάρρος και ζήτησαν από τον πολιτικό ηγεμόνα, τον Πιλάτο, την άδεια ταφής του. Και με πολύ συγκίνηση ακούμε κάθε χρόνο στον Εσπερινό της Μεγάλης Παρασκευής τον «ευσημπάθητον θρήνον» των δύο βουλευτών του Ευαγγελίου. « Σε τον αναβαλλόμενον  το φως ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από του ξύλου, συν Νικοδήμω:  Αλλά τι σχέση έχει αυτό με τη Βουλή των Ελλήνων; Σκέφτομαι και το ξαναλέω με τόλμη πως το Σαββατοκύριακο αυτό των Μυροφόρων, που γίνεται λόγος για δύο βουλευτές του Ευαγγελίου, θα μπορούσε και η Βουλή των Ελλήνων να τηρήσει μερικές ώρες έστω, σιωπής και περισυλλογής και να τις αφιερώσει με εισηγήσεις και επερωτήσεις ενός άλλου επιπέδου. Να τις αφιερώσει σε εισηγήσεις και στοχασμούς που ξανοίγονται πέρα από τον πνιγηρό ορίζοντα των πολιτικών κομματικών συμφερόντων και ρίχνουν φως κατανόησης και συμφωνίας στα ουσιαστικά θέματα και προβλήματα της χώρας μας. Το Σύνταγμά μας (1975) λέγει ότι: « Επικρατούσα θρησκεία εν Ελλάδι είναι της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, που έχει Αρχηγό της τον Χριστόν:». Ο Ανώτατος άρχων της Δημοκρατίας, οι κυβερνήσεις μας κλπ., ορκίζονται στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος. Και δύο τρεις φορές τον χρόνο, τουλάχιστον, έχουμε εθνικές εορτές και κάνομε δοξολογίες και δεήσεις στις εκκλησίες μας ζητώντας να μας αναδείξει ο Θεός άξιους της ελευθερίας « να μας διατηρήσει εν ειρήνη και ομόνοια και να μας καθοδηγήσει εις παν έργον αγαθόν και ευάρεστον:» Εάν όλα αυτά δεν είναι τύπος και νεκρό γράμμα, αλλά έχουν περιεχόμενο και γίνονται για να εμπνεύσουν και να ενισχύσουν ανθρώπους που έχουν φορτωθεί τεράστιες ευθύνες, τότε θα μπορούσε και η Βουλή των Ελλήνων το Σαββατοκύριακο των μυροφόρων να θέτει θέμα εμπιστοσύνης όχι στις κομματικές της πτέρυγες, αλλά βαθύτερα στη συνείδησή της: Οι δημοκρατικές ρεκλάμες και οι αγωνιστικοί χαιρετισμοί μόνον δεν κάνουν τον πολιτικό. Άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για τη ζωή και τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων, έχουν ανάγκη από έμπνευση και περισυλλογή. Άνθρωποι που κυβερνούν και προγραμματίζουν τη μοίρα ενός λαού όχι μόνο για μια τετραετία ή οχταετία αλλά για 100νταετίες, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάγκη από βαθύτερους στοχασμούς, έχουν οραματισμούς. Θα μου πείτε: Η πολιτική με ρεαλισμό της στιγμής, δεν αντιλέγω, αλλά ο ρεαλισμός της ζωής δεν είναι μόνο οι στιγμιαίες σκέψεις μας. Στον ρεαλισμό της ζωής και της ιστορίας ανήκουν και οι δύο προοπτικές που λάμπρυναν τις στιγμές και τις εποχές ανθρώπων και λαών. Οι λαοί δεν ζούνε μόνο για μια τετραετία. Οι άνθρωποι και οι λαοί δεν ζούνε μόνο με άρτους και θεάματα. Οι άνθρωποι και οι λαοί δεν χρειάζονται μόνο παροχές, χρειάζονται και αρχές. Αρχές ηθικής και ανθρωπιάς. Οι παροχές, οι οποιεσδήποτε παροχές, χωρίς αρχές διαφθείρουν και εξευτελίζουν ανθρώπους και λαούς. Και είναι θλιβερό να βλέπει κανείς πως ο απολογισμός των κυβερνητικών έργων και στην πατρίδα μας γίνεται σχεδόν πάντοτε με οικονομικά μεγέθη. Η επιτυχία ή αποτυχία των κυβερνητικών προγραμματισμών μετριέται μόνον από τα ποσά και τα κοντύλια που πέφτουν εδώ κι εκεί. Ζούμε, το γνωρίζω κι εγώ, στην εποχή της κατανάλωσης. Αλλά η κατανάλωση αυτή έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μια πρωτάκουστη κρίση. Ποιος, λοιπόν, θα «τολμήσει» να πάει αντίθετα στο ρεύμα που παρασύρει και πνίγει; Ξένο γνωμικό (Πολωνικό) λέει: «Όποιος θέλει να πάει στην πηγή του ποταμού πρέπει να κολυμπάει αντίθετα στο ρεύμα του». Ποιος θα τολμήσει να πει λόγο αντίστασης στη λαθεμένη πορεία μας; Ποιος θα εμπνεύσει και στην πολιτική ζωή του τόπου μας κάποιο ζωοποιό και ανορθωτικό πνεύμα, ώστε κυβερνώντες και λαός να μη γίνονται θύματα σύγχυσης και της φθοράς που δέρνει την εποχή μας; Ποιος θα προγραμματίσει το Σαββατοκύριακο της Βουλής των Ελλήνων πάνω σε αυτές τις σκέψεις; Η Εκκλησία; Η Πολιτεία; Τα Κόμματα; Ο Λαός; Ποιος θα τολμήσει; “

Απρίλιος 1985. 

Από την ιντερνετική σελίδα
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΚΑΝΟΣ