Επισφάλεια και κοινωνικές επιπτώσεις

pigi.Efimerida augi

Η επισφάλεια σαν κοινωνικό φαινόμενο παρουσιάστηκε την εποχή της εκβιομηχάνισης με τη μορφή της ελαστικής, προσωρινής εργασίας και αφορούσε τις γυναίκες τις μετανάστριες και πρόσφυγες. Οι γυναίκες δηλαδή από πάντα εργάζονταν σε χαμηλά αμειβόμενες δουλειές και επισφαλείς σχέσεις εργασίας. Η αμοιβή τους ήταν συμπληρωματική σε αυτήν του άνδρα στην οικογένεια. Επομένως είτε εργάζονταν είτε όχι ήταν και η ζωή τους επισφαλής.

Γι’ αυτό οι γυναίκες είναι οι πρώτες στις οποίες εφαρμόστηκε, παρά τη θέλησή τους, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και των ιδιωτικοποιήσεων του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής ασφάλισης.

Η εργασία των γυναικών, του κατώτερου τμήματος των εργαζομένων (Ετήσια Έκθεση ΙΝΕ-ΓΣΕΕ 2009), έχει μετατραπεί σε δουλεία, με εξευτελιστικές αμοιβές, χωρίς ασφάλιση, με μεταχείριση που περιέχει βία, απειλές, σεξουαλική παρενόχληση και συνθήκες εργασίας που τους στοιχίζουν ακόμα και τη ζωή τους.

Η εργασία των γυναικών, Ελληνίδων και μεταναστριών, όχι μόνο δεν ικανοποιεί τα όνειρα και τις ανάγκες τους, αλλά προσβάλλει την αξιοπρέπειά τους και τις οδηγεί στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Όσες και όσοι δουλεύουν στην επισφάλεια αγωνιούν αν θα έχουν κάθε μέρα δουλειά και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με μια αμοιβή που δεν φτάνει για την επιβίωση. Έτσι δεν μπορούν να σχεδιάσουν τη ζωή τους γιατί αναλώνονται στο να εξασφαλίσουν το αυριανό μεροκάματο. Δεν έχουν κανένα χρηματικό απόθεμα και τρέμουν μην αρρωστήσουν γιατί δεν θα έχουν να πληρώσουν τα έξοδα. Ζουν δηλαδή κυριολεκτικά προσωρινά και στον αποκλεισμό. Γι’ αυτόν τον λόγο γίνονται ευάλωτοι και κάνουν υποχωρήσεις και σε μείωση αμοιβής και στην αυθαίρετη παραβίαση του εργατικού δικαίου από τους εργοδότες

Η επισφάλεια είναι και ένα σύστημα εξουσίας και ελέγχου, που υποτάσσει τους εργαζόμενους και εξασθενεί την αλληλεγγύη τους. Αποξενώνει τους εργαζόμενους και καθιστά αδύνατη τη συλλογική διαπραγμάτευση, προς όφελος φυσικά των εργοδοτών και των επιχειρήσεων.

Η επισφάλεια κάνει τους εργαζομένους υπάκουους και πειθαρχικούς. Είναι ένας εξαιρετικός μηχανισμός, που κάνει τους ανθρώπους να αποδεχτούν ότι πρέπει να παρακολουθούνται διαρκώς, ότι δεν γίνεται αλλιώς και να δεχθούν το δόγμα «της προστασίας του πολίτη».

Τελικά γίνεται άλλη μια φορά ξεκάθαρο ότι ο Καπιταλισμός δεν είναι μόνο ένα σύστημα παραγωγής. Είναι ένα πολυδιάστατο σύστημα κυριαρχίας: κοινωνικό, νομικό, θεσμικό, στρατιωτικό, πολιτιστικό και ιδεολογικό. (Alicia Stürze, ιστορικός από την Καταλωνία, 2007).

Γι’ αυτό απορρίπτουμε την επισφαλή και ευέλικτη εργασία που ξεδιάντροπα προπαγανδίζεται ως ευκαιρία για τις γυναίκες να συνδυάσουν επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις.

Αντιθέτως η μείωση του χρόνου εργασίας σε 35 ώρες εργασία τη βδομάδα θα δημιουργούσε μία τέτοια προϋπόθεση σε συνδυασμό με τη δημόσια δωρεάν φροντίδα και μέριμνα για τα παιδιά, τους ηλικιωμένους και τα άτομα με αναπηρία.

Χρειάζεται μια νέα οργάνωση της κοινωνίας όπου η αμειβόμενη εργασία θα παίρνει υπόψη την κοινωνική πραγματικότητα και των εργαζόμενων γυναικών και των ανδρών. Δηλαδή μόνο η αγορά εργασίας να μην είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες των ανδρών, αλλά ισότιμα στις ανάγκες ανδρών και γυναικών. Μία κοινωνία όπου η αναπαραγωγική εργασία, δηλαδή η οικιακή εργασία, και οι άλλες οικογενειακές υποχρεώσεις θα κατανέμονται ισότιμα στα δύο φύλα.







.