ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ

Τόπος ήρεμος,τόπος με μυρουδιές, θαλασσινού βοριά,

βουνίσιου αέρα.Πριν από 16 χρόνια έψαχνα, της

νιότης την ορμή να ακουμπήσω, και ενώ οι οικογενειακές

προτάσεις ήταν διαφορετικές, η οικογένεια μου με

ήθελε να κατοικήσω ή κοντά της ή λίγο μακριά της.

Εγώ επέλεξα τον Σταυρό Ακρωτηρίου.

Για κείνη την περίοδο ήταν το παν για μένα.

Συνάδελφοι απορούσαν, όταν με ενθουσιασμό τους

περιέγραφα το μέρος που ζούσα.Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη,

που τους έλεγα τελειώνοντας από το γραφείο ,τώρα

θα πάω στον "παράδεισο" και εκείνοι που απαντούσαν

τώρα θα πας στην "απομόνωση".

Εξακολουθώ και σήμερα να λατρεύω αυτό το μέρος,

αν και κάποιοι λόγοι με έκαναν να μετακομίσω

στην πόλη, που δεν θέλω να τους αναφέρω,

το θεωρώ κακό όνειρο, εφιάλτη που πέρασε

αφήνοντας μόνο την σκιά του, και εγώ τις

σκιές τις προσπερνώ, πιστεύω στην θετική

ενέργεια και προσπαθώ από παντού να την

αντλώ και ένα παραπάνω από τον Σταυρό,

το μέρος που με δέχεται σαν νοικοκύρη,

φορτώνοντας πάντα τις μπαταρίες μου κάθε
που τον επισκέπτομαι.

Χρώματα με καιρικά φαινόμενα εναλλάσσονται,

άνθρωποι μα βουητό και σιωπή,μπερδεύονται,

η μοναξιά με την καλλιτεχνική διάθεση,

δένουν σαν αγριολούλουδα στον ίδιο πίνακα

ναι και αφού υπάρχει βουνό που ζητά την

φωνή σου να βγει ώσπου να ακουστεί αντίλαλος

πες το ,η μάλλον το λέω εγώ "Θέλω να ζήσω

στον Σταυρό"