Δεν ξέρω γιατί ενώ στις γιορτές υπάρχει τόση
λάμψη τόσες φωνές,τόσα τηλέφωνα, όλα αυτά που
κάνουν την ατμόσφαιρα γιορταστική και ενώ η
ανθρώπινη ψυχή θα έπρεπε να ευλογεί τον θεό,
αυτό το περίεργο συναίσθημα, ενώ τα έχεις όλα
κάτι σου λύπει,το μυάλό σου δεν σου δίνει
απάντηση, η καρδιά σου χτυπά περίεργα ,
η ψυχή σου δεν νοιώθει πληρότητα ,αισθάνεσαι
την έλλειψη, προσπαθείς να την κάνες ομοίωμα,
δίνοντας της ανθρώπινη μορφή,μονολογώντας
μήπως φέτος είμαι μακριά από τον κολλητό μου,
ή από τον άνθρωπό μου, γιαυτό αισθάνομαι έτσι;
προχωράς σε άλλη σκέψη, μήπως επειδή δεν αγόρασα
αυτά που είδα στην τάδε βιτρίνα , μήπως έπρεπε
να πάω επίσκεψη σε κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο
και δεν μπόρεσα;΄
Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από μας νοιώθουν έτσι,
και ο λόγος είναι που αφήσαμε την πόρτα της ψυχής
μας ανοικτή, μη υποψιαζόμενοι την επίσκεψη της μοναξιάς,
αυτής της φαντακτερής επισκέπτριας, που καραδωκεί πάντα
αυτές τις ημέρες να φωλιάσει κλέφτικα, ακάλεστα στην
ψυχή μας, για να διατρανώσει την ύπαρξη της, για
να αλοιώσει τις σταγόνες της ευτυχίας που μας
προσφέρουν οι γιορτές , για να τις μετατρέψει σε
δικές της στιγμές.
Ας κάνουμε λοιπόν τον αγώνα μας και αν δεχτήκαμε
αυτή την επίσκεψη, ας την δούμε άπαξιωτικά ,
ας προχωρήσουμε αισιόδοξα ,μη της κάνουμε την
χάρη να νοιώσει ευπρόσδεκτη , ας αισθανθεί ότι
είναι ανεπιθύμητη και ας μείνει μακριά μας.
Αυτές οι μέρες είναι χαρούμενες ,και η μοναξιά
των γιορτών ας πάρει το τρένο για την Σιβηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου